Lieve papa, 

Ik zit nu in de vliegtuig onderweg naar Adana (Turkije) voor jouw begrafenis, maar dat wil ik niet. Ik wil doen net of je in Nederland bent. Ik schrijf een brief voor jou. Zodra ik geland ben zal ik in de brievenbus doen. En zodra ik terug ben zal ik heel lang bij je zitten. Naast je voeten op de grond. Met mijn hoofd geleund op je knieën. 

Was dit allemaal natuurlijk maar waar.. 

Ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik moet beginnen. Het lijkt wel net of ik geen zinnen meer kan opbouwen. Geen grammatica. Niets. Ik weet eigenlijk niet hoe ik me moet verwoorden. Mijn gevoelens en mijn hersenen zijn on-hold. 

Je bent weg. 

Waren wij op voorbereid? Nee.. 

Het was duidelijk dat je erg ziek was. Wij wisten dat het niet meer heel lang zal duren. Nou wat is ‘niet heel lang’. Dat is natuurlijk heel relatief. Misschien 1, 2 of 3 jaar dat we van je konden genieten. Maar je was binnen paar uurtjes weg papa. Hier waren wij niet op voorbereid. Blijkbaar had het leven een andere plan. Je organen waren op. Je hart was zo toegetakeld waardoor die continu aan het protesteren was. Dit wisten we niet. 

Maar volgens mij wist jij dat wel. Je voelde dat het niet meer lang zal duren. Je voelde dat het niet klopte. Vandaar dat je ook zo snel mogelijk op vakantie wilde gaan. Je wilde ook geen operatie, helemaal niets. “Ik wil voor de laatste keer voor minimaal 3 maanden op vakantie” zei je. Toen wist ik al dat het niet heel lang zal duren. Want dit zeg je niet zomaar.. 

Dinsdag 8 juni 2021 om 07:00uur ging de telefoon af. Dat was mijn broer. Jongste van de jongens, wel ouder dan ik. Hij zei dat wij in zkh verwacht worden. De arts heeft gezegd dat de kinderen en zijn partner beter naar zkh kunnen komen. Zo snel mogelijk. 

Toen ik dat hoorde zakte ik op de bank. Het leek net of ik mijn knieën niet voelde. De grond zakte weg onder mijn voeten. Het was een zwaartekracht toen ik in elkaar zakte. Heel mijn lichaam bewoog. Mijn ogen werden wazig. Ik begon opeens anders adem te halen. Ik was paar seconden even weg. Die paar seconden leek erg lang. Opeens stond ik op, knopje omgedraaid. Omgeschakeld en actie. Snel kinderen geregeld en onderweg naar Ikazia ziekenhuis in Rotterdam. 

Aangekomen in ziekenhuis om 10:00uur. Net op tijd voor gesprek met de artsen. Het was gepland om 10:00uur te vergaderen met de artsen van de IC en Cardioloog van me vader over zijn toestand. 

We bleven wachten, wachten, wachten en nog meer wachten.. 

Half uur later kwamen ze de wachtkamer binnen waar wij plaats mochten nemen. 

O god god god die half leek een eeuw! 

Geloof me, zo’n gesprek wil je nooit meemaken. Het was heel pijnlijk. Je voelt je hopeloos. Je wilt die ‘Hoop’ die loslaten. Tijdens dit gesprek probeer je oplossingen te vinden samen met de artsen. Je stelt tig vragen. Maar nee.. 

Precies om 10:44 uur zei de arts van de IC 

“Hij is aan het overlijden”. 

Maar hoe? Hoe dan? Helpen de medicijnen niet? “Wij geven de maximale medicatie aan hem. Hij blijft niet stabiel. Jullie vader is aan het overlijden. Het spijt ons.” :(( 

Op dat moment brak er iets in me. Een leegte, eenzaamheid, pijn, verdriet van alles. Zijn mijn beide ouders nu echt overleden? Ze zijn er niet meer. Je voelt je alleen en verlaten. Ongeacht hoe oud je bent maakt op dat moment niet uit. Ook al ben je 60 jaar. Op zo’n moment voel je je nog een klein kind. Een kleine kind die verlaten is. Eenzaam op de wereld. Op zoek naar haar ouders. Zo moeilijk om dat gevoel te beschrijven.

Op dat moment denk je alleen aan je eigen verdriet. Je kan hem niet meer zien. Een leven zonder die persoon. Verlaten? Angst, verdriet etc. Opeens dacht ik bij mezelf. Wat ben ik toch egoïstisch. Alleen ike ike ike! 

Eigenlijk is dit beter voor hem. Hij had veel pijn. Hij kon er niet meer tegen. Hij kon niet meer 100% zien. De ene oog 1% en de andere oog 3%. Nu heeft hij rust. Geen pijn, geen verdriet. En hij kan nu alles heel goed zien. 100%! 

Wil je weten hoe het met ons gaat papa?

Wij redden ons prima. Maak je geen zorgen. 

Wij zijn bij elkaar. 

Samen. 

Met z’n allen. 

Apart hè..

Je wilde zo graag dat iedereen contact met elkaar hebt. Geen onenigheid. Alleen maar vrede. Elke morgen stond je voor de balkondeur te bidden. Dat al je kinderen weer gezond zijn en dat ze goed met elkaar omgaan. 

Een van je gebeden zijn uitgekomen papa. Iedereen praat weer met elkaar. Onenigheid is uit de lucht. Met je vertrek heb je ervoor gezorgd dat wij allen weer één zijn geworden. 

Waarom moest het op deze manier gaan, toch.. :(

Om mij hoef je je geen zorgen te maken. Je weet hoe ik ben. ‘Tek silahşör’ 

Ik red het prima met alles.

Mijn gezondheid gaat ook goedkomen. 

Sorry pap, maar ik wil nu nog niet bij jou en mama komen. Mijn kinderen hebben mij nodig. 

Je zei nog tegen mij dat je niet wilt meemaken als vader zijnde dat je je kind kwijtraakt. Je kind overleeft. ‘Senin yerine ben öleyim kızım’ zei je. :(( ah babamiz ahhhh :((( 

Misschien moest ik dood. Terwijl ik 50/50 kans kreeg van de arts ben jij weg pap. Misschien heb jij jezelf opgeofferd voor mij. Moet ik mij schuldig voelen of dankbaar zijn voor mijn kinderen. Weet ik niet. Denk allebei. 

Leven is zo wreed. 

Mijn pijn is zo diep. 

Ik weet niet meer waar ik mij voor zorgen moet maken. Het begint heel zwaar te worden. 

Maar maak je geen zorgen papa. 

Misschien val ik paar keer om, maar ik beloof je dat ik keihard weer zal opstaan.  

Gaat goedkomen echt. 

Ow nog iets.. 

Maak je geen zorgen om mama (mijn tweede moeder). Ik/wij zijn er voor haar. Wij zullen er ook altijd voor haar zijn. Omdat ze ons biologische moeder niet is betekend niet dat wij haar in de steek zullen laten. Ze heeft jarenlang voor jou en voor ons gezorgd. In moeilijke tijden sinds jij ziek bent (al jaren) heeft zij non-stop voor jou klaar gestaan. Wij zijn haar dankbaar. Sen içini ferah tut babam. 

Ik wil je alleen om een gunst vragen. 

Wil jij ajb daar goed voor mama zorgen. Op onze biologische mama. Misschien heeft ze goed. Misschien heeft ze zwaar. Dat weet ik niet. Maar zorg goed voor haar. Ajb papa.. 

Heel erg bedankt voor alles wat je tot nu toe voor mij, voor ons hebt gedaan papa. 

Het spijt mij heel erg als ik jouw onbewust verdriet heb gedaan.  Als ik er niet altijd voor je kon zijn. Het spijt me..

Ik zal je telefoons missen. Ik schaam me dat ik je telefoon niet altijd kon opnemen. Of vergat terug te bellen. Jij belde altijd. Om de paar dagen belde jij ons allemaal een voor een. Alleen om ons stem te horen. En wij namen niet altijd op. Puur omdat we druk hebben met ons leven. Is het zo moeilijk om een telefoon te beantwoorden? Sorry papa :((

Hakkını helal et babam. 

Benim hakkım sana helal olsun canımın içi.

Liefs, Nezz